Logo pl.designideashome.com

Kolor To Jedna Z Największych Utraconych Możliwości Bauhausu

Spisu treści:

Kolor To Jedna Z Największych Utraconych Możliwości Bauhausu
Kolor To Jedna Z Największych Utraconych Możliwości Bauhausu

Wideo: Kolor To Jedna Z Największych Utraconych Możliwości Bauhausu

Wideo: Kolor To Jedna Z Największych Utraconych Możliwości Bauhausu
Wideo: Podstawy projektowania #5: Barwa, kolor i te inne 2024, Marzec
Anonim

„Docenienie roli koloru w architekturze jest wielką niewykorzystaną szansą Bauhausu”

Szkoda, że chociaż teoria kolorów była nauczana w Bauhaus, nie miała ona znaczącego zastosowania do architektury, mówi Michelle Ogundehin w niniejszej opinii jako część naszej serii Bauhaus 100.

Bauhaus zatrudniał czterech artystów, których teorie dotyczące użycia koloru stanowią podstawę wszystkiego, co uważamy za współczesną teorię kolorów. Dlaczego więc pomimo tych trwałych wpływów miały tak mały wpływ na dorobek architektoniczny dnia?

Mówiąc najprościej, teorię na temat koloru można podzielić na trzy podstawowe linie zapytania: w jaki sposób należy zamówić kolory, które najlepiej ze sobą współdziałać i jak można je najbardziej „poprawnie” zastosować.

I chociaż Walter Gropius, założyciel Bauhausu, był znany ze swojej osobistej pogardy dla stosowania kolorów w jego budynkach, świadczy to o jego pragnieniu debaty, że teoria kolorów była nauczana jako część obowiązkowej jednostki fundamentalnej w szkole. Warto jednak zauważyć, że zaprosił do tego artystów, a nie architektów.

Jako taki kurs początkowo prowadził szwajcarski ekspresjonista Johannes Itten, następnie Paul Klee, Wassily Kandinsky i wreszcie Josef Albers; każdy z nich dodaje swój unikalny zwrot akcji w celu rozszyfrowania koloru.

Świadectwem chęci Gropiusa do debaty jest to, że teoria kolorów była nauczana jako część obowiązkowej jednostki podstawowej

Pierwotnie przeszkolony jako nauczyciel szkoły podstawowej, Itten, kierując się chęcią narzucenia logicznej struktury spektrum, miał bardzo metodyczny sposób działania. Chociaż nie był pierwszym, który wymyślił koło kolorów - ten zaszczyt przypada sir Isaacowi Newtonowi w 1666 roku, a na pewno wielu po Newtonie zrobił to samo - wyrafinowanie jego podejścia wyróżnia go i zapewnia wiele jego pomysły pozostają aktualne do dziś.

Ponieważ chociaż ułożył kolor w tradycyjnym formacie kolorów podstawowych, drugorzędnych i trzeciorzędnych, udoskonalił swoje koło za pomocą teorii siedmiu możliwych trybów kontrastu między odcieniami. Jak to ujął, „ten, kto chce zostać mistrzem koloru, musi widzieć, odczuwać i doświadczać każdego poszczególnego koloru w wielu nieskończonych kombinacjach ze wszystkimi innymi kolorami. Kolory muszą mieć mistyczną zdolność do duchowej ekspresji, bez przywiązania do przedmiotów.”

Tak więc, pomimo swojego rygorystycznego analitycznego myślenia, podkreślił także mniej namacalny, psychologiczny wpływ koloru i był jednym z pierwszych, który skojarzył różne odcienie z różnymi typami osobowości, a także ideą ciepłych kontra chłodnych kolorów. W ten sposób wiele bieżących sezonowych analiz kolorów, szczególnie stosowanych w przemyśle kosmetycznym, jest dłużne wobec nauczyciela, który został malarzem.

Post Itten, Kandinsky, rosyjski pionier abstrakcyjnej sztuki nowoczesnej, nauczał w szkole aż do jej zamknięcia w 1933 roku. Zachęcał swoich uczniów do bardziej swobodnej i emocjonalnej ścieżki. Dla niego kolor miał głęboko duchowe skojarzenia i uważał, że można go interpretować jedynie jako rodzaj partytury muzycznej z pewnymi kolorami wyrażonymi jako specyficzne nuty (na przykład żółty był środkowym C).

A jednak w posunięciu, które uważam za sprzeczne z jego analogiami muzycznymi, przypisał także kolory geometrycznym kształtom; w ten sposób kolor żółty najlepiej przedstawiano jako trójkąt; niebieski przez koło i czerwony zawsze jako kwadrat.

Ale bezpośrednie zastosowanie teorii Kandinsky'ego do architektury było znikome

Niezależnie od tego, zbieżność tych pozornie przeciwstawnych paradygmatów zaowocowała obrazami, które uczyniły go sławnym i prawdopodobnie zainspirowały wielu wielkich artystów, którzy poszli od Marka Rothko i Jacksona Pollocka do Juliana Schnabla. Ale bezpośrednie zastosowanie teorii Kandinsky'ego do architektury, a nawet do projektu, było nieco mniej istotne.

Jego nauka w Bauhaus pokrywała się z nauką szwajcarskiego malarza i grafika Paula Klee, bardzo towarzysza broni. Popierał idee Kandinsky'ego dotyczące harmonii kolorów i jej związku z muzyką, a także z pasją opowiadał się za jej oddzieleniem od czysto naturalistycznej, reprezentatywnej roli w sztuce. Zarówno dla Klee'a, jak i Kandinsky'ego sensoryczny potencjał koloru był jego prawdziwą siłą, bez względu na to, czy jest dobrze skategoryzowany, czy nie.

Rozczarowujące wydawało się jednak, że tylko w zaciszu własnego domu albo każdy z nich mógł zdjąć swoje koncepcje kolorystyczne z płótna i przenieść je do otoczenia. Para mieszkała w sąsiednich bliźniakach przez sześć lat, a kiedy na początku lat 90. przeprowadzono prace remontowe na nieruchomościach, raporty ujawniły siedem różnych warstw farby i ponad 200 odcieni nałożonych na ściany.

Zarówno dla Klee, jak i Kandinsky'ego zmysłowy potencjał koloru był jego prawdziwą siłą

Zbudowane przez Gropiusa w ramach kampusu w Dessau wszystkie zewnętrzne były klasycznym białym i szarym modernizmem inspirowanym intelektualnie, ale wewnątrz stały się kalejdoskopową zamieszką. Pokój dzienny Kandinsky'ego jest udokumentowany jako żółty, różowy i złoty liść; sypialnia w kolorze turkusowym i wejście mają jasnofioletowe ściany, czarną podłogę i żółte i białe schody z jaskrawoczerwoną poręczą.

Obok sąsiaduje czerwony lakier Klee z gipsem różowym, błękitnym i szarym. Jak ekscytujące mogłoby być, gdyby eksperymenty te były bardziej otwarcie omawiane i przeprowadzane w architekturze i wnętrzach samego ruchu Bauhaus, zamiast być zamykane jako osobista gra.

W nominacji Josefa Albersa zaobserwowano pewien stopień zbawienia. Syn malarza i dekoratora był klasą robotniczą, wykształconą w kościele nieprzystosowaną do bogactwa i przywilejów innych mistrzów, ale to on był najbliżej rozwiązania zagadki klasyfikacji kolorów; w tym, że to odrzucił.

W swojej książce Interaction of Color, opublikowanej w 1963 r., Napisał: „W percepcji wizualnej kolor prawie nigdy nie jest widziany tak, jak jest naprawdę - tak jak jest fizycznie. Fakt ten czyni kolor najbardziej względnym medium w sztuce. W celu użycia kolor skutecznie trzeba stale rozpoznawać, że kolor wprowadza w błąd. W tym celu początek nie jest studium systemów kolorów”.

Kiedy myśli się o Bauhausie, prawdopodobnie przychodzą na myśl wyłącznie monochromatyczne wizje jego kultowego dorobku architektonicznego

Zamiast takich systemów zaproponował bardziej inkluzywny sposób pracy, który obracał się wokół kontekstu i, co najważniejsze, zrozumiał, że jego dążenie nie dotyczyło pojedynczego „rozwiązania”, ale raczej ciągłą i wysoce subiektywną podróż odkrywania.

Na nieszczęście dla uczniów Bauhausu, możliwość rozwinięcia swoich pomysłów pojawiła się dopiero, gdy opuścił szkołę, najpierw w Black Mountain College w Północnej Karolinie, gdzie wraz z żoną Anni uciekli po przejęciu kontroli przez nazistów w Niemczech, a następnie w Yale, skąd ostatecznie opublikował swój przełomowy tom.

I tak się dzieje, że gdy myśli się o Bauhausie, jeśli nie o nowoczesnym ruchu jako całości, prawdopodobnie przychodzą mu na myśl wyłącznie monochromatyczne wizje jego kultowego dorobku architektonicznego. Z pewnością nie ma wątpliwości, że był to potężny katalizator zmian stylistycznych; był jednak napędzany przez prawie wyłącznie dobrze prosperującą męską kabałę, co wiązało się z ograniczeniami.

Krótko mówiąc, docenienie roli koloru w architekturze jest jedną z największych utraconych możliwości Bauhausu. Podczas gdy szkoła wydawała się otwarta na dyskusję na temat koloru, nadrzędnym sentymentem było go zawrzeć i sklasyfikować, a następnie przejść dalej, z implikacją, że kolor był przypadkowy, a nie podstawowy dla środowiska zbudowanego.

Innymi słowy, dobre dla sztuki i teorii, ale ośmielę się to powiedzieć, potencjalnie zbyt kobieca dla potęgi architektury. Z drugiej strony, nawet Itten przyznał: „tylko ci, którzy kochają kolor, są dopuszczeni do jego piękna i obecności. Zapewnia użyteczność wszystkim, ale ujawnia swoje głębsze tajemnice tylko swoim wielbicielom”.

Zalecane: